Egoizm w łóżku

Stosunki seksualne z egoistą seksualnym są tylko wtedy możliwe, gdy on/ona ma na to ochotę i tylko w sposób, jaki sam wybierze. Jeżeli partner jest egoistą w sprawach seksu, liczyć się będą jedynie jego potrzeby: zaakceptuje wyłącznie te formy uprawiania miłości, które jemu sprawiają przyjemność.

Jedną z pierwszych oznak zmiany, na którą zwraca uwagę wiele kobiet, jest to, że seks staje się mechaniczny. Ulatnia się gdzieś zaangażowanie i czułość, towarzyszące intymnym zbliżeniom na początku znajomości. Seksualny egoista przestaje dawać partnerce/partnerowi czas na oswojenie się odnalezienie przyjemności w dotykaniu się, przytulaniu i całowaniu.

To typowe dla egoistów, że okazywanie czułości i pieszczot traktowane są za bezsensowną stratę czasu, z chwilą kiedy już kobieta jest zdobyta. Dawniej wstępne pieszczoty stanowiły coś, przez co należało jak najszybciej przebrnąć, aby przygotować partnerkę na wydarzenie jakim jest….stosunek.

Kobietom pozostawiono niefortunną spuściznę – przekonanie, że jedynym właściwym sposobem osiągnięcia orgazmu jest stosunek. Dopiero w ostatnich latach badania wykazały to, o czym mnóstwo z nas wiedziało od dawna: że wiele kobiet, aby osiągnąć orgazm, potrzebuje stymulacji przez pieszczoty i słowa. Egoista seksualny skłonny jest posługiwać się mitem o tym, że satysfakcję może osiągnąć jedynie przez stosunek na swoją korzyść, a przeciwko partnerce. Egoista posługuje się pragnieniami seksualnymi partnerki jako bronią przeciwko niej. Wielu egoistów seksualnych odmawia współżycia, ma to być rodzajem kary dla kobiety, którą lekceważą i poniżają jeśli wykazuje chęć współżycia. Gdy do egoistycznego podejścia do seksu dochodzi na co dzień pogarda, lekceważenie oraz przemoc psychiczna mamy do czynienia z mizoginistą.

Mizoginia lub mizoginizm (stgr. μῖσος mĩsos „nienawiść”, γυνή gynḗ „kobieta”) – nienawiść albo silne uprzedzenie w stosunku do płci żeńskiej. Często bywa też przyrównywana do antykobiecego seksizmu lub mizoandryzmu. Uważana jest za stosunek mężczyzny wobec kobiet, ale niewykluczona jest sytuacja, w której również kobieta może cechować się postawą mizoginistyczną. W wielu przypadkach jej podłożem może być ukryty lęk, np. lęk mężczyzny przed funkcją rozrodczą kobiety, kompleks niższości, lęk przed zemstą kobiety. Mizoginia może również wynikać z traumatycznych doświadczeń z przeszłości spowodowanych przez kobiety (np. wykorzystanie seksualne, zdrady małżeńskie, znęcanie psychiczne lub fizyczne). [ źródło Wikipedia ] Jeżeli mizoginizm ma głębsze podłoże, może być potrzebna wizyta u psychiatry, który może zalecić terapię behawioralną połączoną z przyjmowaniem leków działających na odczuwane napięcie.

Oboje partnerzy mogą wnieść do związku problemy seksualne, lecz w związku mizoginicznym problemy te bez względu na to, kto je ma – on czy ona – przeobrażają się w narzędzie służące do obwiniania i upokarzania kobiety. Seksuolodzy dawno zdali sobie sprawę z tego, że jeżeli jedno z partnerów  ma większe problemy seksualne, to oboje partnerzy potrzebują pomocy, aby terapia mogła się okazać skuteczna. Oskarżanie, okazywanie gniewu czy karanie pogarsza tylko sytuację, bez względu na to, o jaki rodzaj problemu seksualnego chodzi. Jednakże oskarżenia, kary i gniew są standardowymi taktykami mizoginisty, jeśli tylko partnerka nie spełnia jego życzeń. W ten sposób on ustawia się na pozycjach arbitra wyrokującego, co jest, a co nie jest właściwe w sypialni. Najczęstsze słowa mizoginisty są: „nie mów mi, co mam robić” po czym się obraża.

Nawet kobietę z natury aktywną seksualnie może z czasem zniechęcić partner, który jest samolubny i nie troszczy się zupełnie o jej uczucia i potrzeby.

W takiej sytuacji są tylko dwa wyjścia: albo terapia psychologiczna albo…wolność

Więcej na temat mizoginistów przeczytasz w książce: „Dlaczego on nie kocha a ona za nim szaleje” autorstwa Susan Forward, jednej z najwybitniejszych amerykańskich psychoterapeutek.

sukcesomania